In welke situatie we ons ook bevinden, we willen allemaal dat de ander ons hoort en serieus neemt. Dit zijn basisbehoeften van ieder mens. Dit kan alleen als we zo nu en dan een gesprek van hart tot hart met elkaar hebben. Veel conflicten zijn terug te voeren op het ontbreken van werkelijke verbinding en het gebrek aan werkelijke aandacht voor elkaar. Vaak spelen er ook nog oude, opgestapelde irritaties die het contact negatief beïnvloeden. Het blijkt dat slechts 10% van een conflict gaat over de huidige situatie en 90% over oude wonden die nu pijn veroorzaken.

 

Discussie

Vaak ben je, als je naar je partner luistert, ook al bezig met hoe je zult antwoorden. Je bent bezig met het bedenken hoe je je partner kunt laten zien dat hij het mis heeft, of jezelf aan het verdedigen tegen de dingen die gezegd worden die je liever niet wilt horen. Je bent dan bezig zelf woorden te zoeken die kunnen laten zien hoezeer je ‘in je recht staat’, zodat je niet nóg meer hoeft te horen.

 

Als je uiteindelijk een discussie uitpraat, krijg je een oplossing die best een tijdje kan werken. Maar het is waarschijnlijk niet de beste lange-termijn oplossing, omdat het meestal de ware, onderliggende reden voor het conflict onopgelost laat.

 

Bezoek.

Het bezoek is als methode bedacht door Hedy Schleifer, een succesvolle relatietherapeute uit de V.S. De beeldspraak die zij gebruikt is die van de ‘twee werelden’. Jij leeft in jouw wereld, terwijl je partner dat doet in de zijne. Je wilt allebei gehoord worden en wilt allebei aandacht van elkaar.

 

Bij het bezoek spelen drie verbindingsfactoren een grote rol:

 

  • De tussenruimte
  • De brug
  • De ontmoeting

 

De tussenruimte

De tussenruimte tussen partners is niet zichtbaar, maar wel voelbaar. Je zou kunnen spreken over ‘het klimaat’. Deze ruimte voelt veilig of onveilig, gespannen of ontspannen, warm of kil etc. Sommige stellen beschrijven de tussenruimte als een onoverbrugbare kloof. In deze ruimte leven je kinderen. Ouders die zeggen dat ze geen ruzie maken waar de kinderen bij zijn en dat de kinderen dus niets merken van spanning, vergissen zich behoorlijk. De tussenruimte is voelbaar voor je kinderen en ook voor anderen die het stel nabij zijn. De bewustwording van hoe deze ruimte tussen jullie voelt is belangrijk voor het herstel ervan.

 

De brug

In de beeldspraak helpt het om je voor te stellen dat je beiden op een eigen eiland zit, of dat je beiden in een eigen wereld bent. Tussen deze twee werelden ligt een brug, waar maar één persoon tegelijk overheen kan. Tijdens het bezoek neem je alleen een paspoort mee, meer niet. Al je meningen, oordelen, emoties en kritiek die je normaal gesproken bij je draagt, laat je thuis. Het is de bedoeling dat je met heel je wezen een kijkje neemt in de wereld van de  ander. Met nieuwsgierige ogen, alsof je je partner voor het eerst ziet.

 

De ontmoeting

De derde verbindingsfactor is de ontmoeting. Ieder mens verlangt naar verbinding. Op het moment dat jouw partner met zijn of haar volledige tegenwoordigheid in jouw wereld komt en verbinding ontstaat, kan het gebeuren dat je emotioneel wordt. Je voelt dan dat de ander al sinds lange tijd niet zo dichtbij was als nu. Er is vreugde, maar soms ook verdriet. Dit wordt de re-union grief genoemd: een pijnlijke, verdrietige reactie op het verlies dat gek genoeg juist ontstaat op het moment dat je weer nabijheid voelt. In het bezoek gaat het om het daadwerkelijk voelen van elkaars wereld, op zo’n manier dat de beelden en gevoelens in de wereld van je partner, ook in jouw wereld voelbaar en tastbaar worden.

 

Veiligheid

Als je de ander tijdens het bezoek op een andere manier gaat ontmoeten en je schild laat zakken, heb je nodig dat je je veilig voelt. Tegelijkertijd is óók voor je partner veiligheid nodig, zodat hij/zij goed naar je kan luisteren. De sleutel tot het creëren van deze veiligheid is het spiegelen van je partner. Je valt elkaar dus niet in de rede. Als tijdens het bezoek de één praat, is de ander alleen maar aan het luisteren. Doordat je de woorden van de ander herhaalt, ben je zelf gedwongen te wachten met een reactie. In het begin is het best moeilijk om niet te mogen reageren op wat je partner zegt. Dit voelt tegennatuurlijk, want je bent juist geneigd wél te reageren. Maar zodra je wat ervaring hebt opgedaan met het bezoek zal je merken dat de ‘geforceerde’ opzet van het herhalen van hetgeen je partner heeft gezegd, je heel veel oplevert. Je merkt dat je veel beter gaat luisteren en dat je de ander de kans geeft om goed bij zichzelf te ontdekken wat er allemaal speelt. Op een bepaalde manier is het ook rustig dat je niet hoeft te reageren, je bent een spiegel voor de ander. Het gaat over de ander, jij bent vaak ‘slechts’ degene die op blauwe plekken drukt. Je zult merken dat je de ander steeds beter gaat begrijpen en dat het je lukt om echt mee te voelen met wat je wordt verteld.

 

Stappen:

In het bezoek zijn drie belangrijke stappen te onderscheiden. Dit zijn spiegelen, samenvatten en empathie.

 

  • Spiegelen: de ene partner vertelt waarvan hij of zij last heeft, de andere partner spiegelt: herhaalt de woorden die worden gezegd;
  • Samenvatten: nadat je partner je alles heeft verteld en bij zichzelf heeft onderzocht wat er wordt geraakt, vat je in je eigen woorden samen wat je hebt gehoord;
  • Empathie: daarna doe je iets nieuws: je verplaatst je met heel je hart in de wereld van de ander. Je vertelt je partner dat je hem of haar hebt gehoord, dat het logisch klinkt wat hij of zij vertelt en dat je je zijn of haar gevoel goed kan voorstellen.

 

De essentie van het bezoek is het zonder oordeel te luisteren naar elkaar, accepteren dat de blik van de ander even belangrijk is als jouw eigen blik. Ieder heeft zijn eigen wereld en die blijft intact. Het gaat om het daadwerkelijk voelen en bevestigen van elkaars wereld, voorbij eens of oneens. Dit werkelijk samen zijn is de bron van intimiteit waar mensen zo naar verlangen.